Nagość

Przychodzimy na świat nadzy, ale zaraz potem owijają nas w różne zawiniątka, ubierają i coś się z tą nagością dzieje, coś trudno odwracalnego, co powoduje, że zaczynamy się jej wstydzić, zupełnie jakby była czymś nienaturalnym, sztucznym, obcym, a nawet złym. Wstydzimy się swojej nagości, często już nawet przed samym sobą, a co dopiero przed innymi ludźmi. Dlaczego? Kto to wie, rozumie i potrafi wytłumaczyć?

Najczęściej unikamy rozbierania się do naga nawet wtedy, gdy jesteśmy sami i gdy nikt nas nie widzi. Zasłaniamy miejsca intymne, tym samym traktując je w sposób szczególny, wyjątkowy. Zachowanie to łączymy z moralnością.

Z jakiegoś niewiadomego i nie do końca wytłumaczalnego powodu nagość jest niemoralna, wstydliwa, krępująca, często niewygodna. Może się z nią źle poczuć nawet osoba, która z nagością nie ma problemów, a to dlatego, że większość ma z nią spory problem, o czym dość często nawet nie zdaje sobie sprawy, bowiem zazwyczaj nigdy się nad tym nie zastanawia, powielając model zastany, który został przekazany przez wszelkich wychowawców kształtujących najpierw małego, a potem młodego człowieka.

Są narody, które nagość traktują normalnie, naturalnie i bezproblemowo, ale Polacy z pewnością do nich nie należą. Prosty przykład: u nas każdy rodzic widział nago swoje dziecko, ale tylko nieliczne dzieci nieprzypadkowo i w sposób normalny, naturalny widziały nago swoich rodziców. Problemem bywa już choćby przebieranie się lub kąpiel w miejscu publicznym, na przykład po wyjściu z basenu pod prysznicami większość ludzi nie zdejmuje stroju kąpielowego, pozostając w nim podczas mycia ciała, a przecież prysznice nie są koedukacyjne, lecz oddzielne dla kobiet i mężczyzn.