Komunikowanie

Komunikowanie i jego jakość niejednokrotnie pozostawiają wiele do życzenia. Coraz częściej, coraz więcej ludzi, coraz chętniej mówi, natomiast coraz mniej rozmawia i słucha. Zupełnie tak, jakby słuchanie stało się bolesną, trudną do zniesienia czynnością, a mówienie ogromną przyjemnością. Ludzie nie dostrzegają tego, że jest różnica między solowym mówieniem a rozmową, dialogiem co najmniej dwóch osób. Wszyscy chcą mówić, tyle tylko, że to mowa o wszystkim i niczym, i tylko słuchających ciągle brakuje i nie przybywa, choć dla niektórych zawsze znajdą się jakieś ofiary łatwe do upolowania i zagadania.

Wyrzucane z siebie potoki słów niczemu nie służą. To taka gadka szmatka, potrzebna wyłącznie osobie, która odczuwa niemal nieustanną potrzebę mówienia, nieważne komu, nieważne czego, nieważne w jakich okolicznościach. Nikt tego nie chce słuchać, bo słuchanie głupot bardzo męczy, osłabia i obezwładnia, dlatego najczęściej gadacz szuka takiej ofiary, która będzie musiała lub bezwolnie, nieświadomie się temu podda. 

W dialogu lub tym, co pozornie na niego wygląda, też zmienia się przekaz, czyli to, co jest nadawane i odbierane. Lepiej, gdy informacja jest krótka i skoncentrowana, niż długa, męcząca już w samym czytaniu lub słuchaniu, niestrawna i nieprzyswajalna w całości. Lepiej pytać po kilka razy, po kolei o wszystko, co trzeba, niż za jednym zamachem, jednorazowo zadać kilka pytań, bowiem na większość z nich i tak nie uzyska się odpowiedzi. Najprawdopodobniej odpowiedź będzie dotyczyć tylko ostatniego pytania lub tylko ostatniej jego części. Pozostałe pytania przepadną niezauważone, nawet jeśli były napisane i można do nich ponownie powrócić, przeczytać je i zastanowić się nad odpowiedziami. Potraktowane zostaną tak, jakby w ogóle ich nie było i trzeba będzie ponownie pytać o to samo.