Wyznaczanie ram czasowych pomaga w osiąganiu zamierzonych celów, o ile oczywiście te cele zostaną w ogóle postawione i o ile w ogóle chce się je osiągnąć. Dobrze mieć i widzieć przed sobą jakiś punkt, swoiste światełko w tunelu, do którego się zmierza. Dobrze mieć perspektywę czasową, by po drodze równo rozłożyć siły, jak i iść naprzód, każdego dnia bliżej i bliżej. Bez takiej perspektywy tkwi się w bezkresnej nicości od nikąd do nikąd, zamiast odtąd–dotąd. Może coś się wydarzy, a może nie. Kto to wie? Bez wyznaczenia ram czasowych sam dla siebie i przed sobą nic nie muszę, nie mam też żadnych zobowiązań wobec innych ludzi. Nie mogą mieć o nic pretensji. Niczego nie obiecywałem, zupełnie tak, jakby w obietnicy i tym samym podjętym zobowiązaniu było coś złego, ujmującego. To ma być czynnik mobilizujący do ruchu, do działania, do posuwania spraw do przodu, a nie czynnik destrukcyjny, destabilizujący i rozmemłany w nicości. To taki rodzaj dobrego poukładania, bez którego wszystko staje się tylko ewentualnością, która może, ale wcale nie musi się zdarzyć, zaistnieć, bo przecież nikt nie wie co i kiedy. Jest spontan, ale on nie może dotyczyć spraw ważnych, najważniejszych, istotnych. Te wymagają jakiegoś ułożenia, perspektywy, w którą się wpasują i wypełnią ją treścią, działaniem, pracą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz