Potrzeba czasu

Każdemu potrzebny jest czas. Na wszystko, ale także i na nic. Ta potrzeba, wypowiadana w stosunku do innych osób, może być tylko wymówką na to, czego dać się nie chce, nie może lub nie zamierza. Odsuwać w czasie, i to niemal w nieskończoność, można bowiem rzeczy ważne lub nawet najważniejsze, w ogóle się nimi nie zajmując, zupełnie tak, jakby miały się same zrobić lub jakby nie istniały odłożone gdzieś dalej, na kiedyś indziej, bliżej nieokreślone potem lub później. To może wynikać z niechęci zajmowania się tym, co jest trudne lub w jakimś stopniu dodatkowo obciążające, a co trzeba dokładnie przemyśleć, by zachowanie było odpowiednie i adekwatne do dziejących się rzeczy i zaistniałych sytuacji. Trudno nie skusić się perspektywą bezkarnego nicnierobienia, skoro zawsze można zasłonić się potrzebą czasu, zwłaszcza tego nielimitowanego, bliżej nieokreślonego dla siebie i innych oraz nie wiadomo na co. Ja jednak wolę się skupić na osobach, które mnie doceniają i docenią niż na tych, które mają mnie gdzieś, walczą ze mną lub wręcz nawet mnie zwalczają, bo same nie wiedzą gdzie są i czego chcą oraz dokąd zmierzają. Na innych ludzi można poczekać, ale trzeba wiedzieć dlaczego, po co i jak długo. Czekanie nie musi, ale powinno mieć sens.