Zasada ograniczonego zaufania

Zasada ograniczonego zaufania jest przeciwieństwem odpowiedzialności, wręcz narzuca i przerzuca odpowiedzialność z osób nieodpowiedzialnych na każdego innego, kto akurat znalazł się w pobliżu takiego osobnika. Z tym jest tak, jak z rozgrzeszeniem na spowiedzi u księdza w kościele katolickim. Idziesz z ciężkimi sprawami, wyznajesz je, albo i nie, bo przecież niektórych grzechów możesz nie pamiętać, potem szczerze żałujesz, na ile naprawdę szczerze, tego jednak nie wie nikt inny poza tobą, dostajesz pokutę, na ogół jakieś modlitwy do odmówienia, i już jesteś czysty, masz nowe, zerowe konto i od nowa możesz robić, co chcesz, nawet znowu to samo, chociaż teoretycznie obiecujesz poprawę. Następnym razem podczas spowiedzi twoje konto znów się wyzeruje i będziesz czysty, jak łza. Nie dość, że nie poniesiesz żadnej odpowiedzialności za to, co zrobiłeś, w tym także za wszystkie złe rzeczy nienazwane i niewyznane, to jeszcze dostaniesz rozgrzeszenie za wszystko, co podobno będzie w porządku, zupełnie jak w przypadku osoby, która nic złego nie uczyniła, była prawa i dobra. W przypadku zasady ograniczonego zaufania jest jeszcze prościej, bowiem do niczego nie musisz się przyznawać ani wyjaśniać. Rozgrzeszenie jest automatyczne, a wina przerzucona na innych.

Ktoś, kto rozlicza innych, posługując się zasadą ograniczonego zaufania, działa na niekorzyść jednej ze stron, na ogół tej, która jest niewinna, która jest ofiarą, a nie sprawcą. Dzięki tej prostej zasadzie albo powołując się na nią, można robić, co się chce i być niemal bezkarnym. Wina zawsze bowiem jest i będzie po stronie tego, kto nie zachował należytej ostrożności i nie pomyślał za siebie oraz innych, nie przewidział łamania prawa, a także nieobliczalnych, obcych mu zachowań i ruchów innych ludzi, nie wziął ich pod uwagę i odpowiednio do tego nie zachował się, zareagował.