Liczenie

Umiesz liczyć, to licz na siebie. To powiedzenie każdy słyszał, ale przecież trzeba też pamiętać, że w sprawach liczenia dość często musimy też polegać na innych ludziach, wierząc w ich uczciwość, a tym samym kompetencje i profesjonalizm. Najczęściej w wielu różnych miejscach liczą za nas różnego rodzaju maszyny, a my tylko zatwierdzamy to, co wyliczyły i zwykle na koniec tylko płacimy. I choć zdarzają się błędy, to jednak najczęściej wynikają one z niedopatrzenia człowieka, jakiejś pomyłki czy przeoczenia. Błędy zauważone, powinny zostać skorygowane i poprawione. Nie można tego bagatelizować. 

A co z głosami w wyborach, które zostały źle policzone, niepoprawnie przełożone z jednej kupki na drugą lub źle zakwalifikowane, na korzyść jednego z kandydatów i niekorzyść drugiego? Czy to tylko kilka niewiele znaczących i ostatecznie niczego nie zmieniających zwykłych ludzkich pomyłek, przeoczeń, wynik zmęczenia zbyt długą i nudną pracą w komisji wyborczej? Czy może jednak chodzi o działanie celowe i zamierzone, depczące demokrację i wszelkie jej zasady, noszące znamiona przestępstwa, bo w takim wymiarze to już nie jest niewinna, naiwna zabawa w przedszkolu? 

Skąd się wzięli ci wszyscy pomyłkowicze? Czy te wszystkie błędy to wynik ich oddolnego, samodzielnego, nieskoordynowanego, mniej lub bardziej przypadkowego działania, czy też może wynik centralnego sterowania, wytycznych i wskazówek, według których postępowali, co ostatecznie miało doprowadzić do tego, co otrzymaliśmy? 

Co jeśli okaże się, że to całe liczenie było jednym wielkim przekrętem sprytnie zmontowanym na potrzeby tych, którzy za wszelką cenę, bez względu na wszystko i wszystkich, nawet uczciwości i zwykłej ludzkiej przyzwoitości, postanowili, że muszą wygrać i wygrają? 

Zasada jest lub powinna być jedna. Jeśli zdarzył się chociaż jeden błąd, to znaczy, że tych błędów mogło być więcej i jeszcze raz od nowa trzeba wszystko sprawdzić i policzyć. Tylko jak to teraz zrobić, by wszystko dla wszystkich było wiarygodne, niepodważalne i naprawdę uczciwe? Co jeśli okaże się, że suma drobnych błędów powielonych wielokrotnie miała znaczenie? Co jeśli ponowne przeliczenie głosów przyniesie nowe wyniki, inne od tych, które teraz mamy i znamy? 

Krzyk

Jest we mnie krzyk. Słyszę go bardzo głośno, choć jest bezdźwięczny. Przepełnia całe moje ciało, jest wszędzie, w każdej, nawet najdrobniejszej części. Wprawia mnie w wewnętrzne drżenie. Krzyku nikt nie słyszy, nikt go też w żaden sposób nie zauważa, zatem wygląda na to, że wszystko jest w porządku, krzyk nikomu nie przeszkadza i nikomu nie zagraża. Nikomu, poza mną, bo to nic dobrego, gdy zamiast radości i spokoju, wszystko we mnie krzyczy. Co się dzieje? Czy to krzyk rozpaczy, bezradności, porażki, przegranej? Czy krzyczy we mnie coś, co wcale nie chce, ale co musi zostać i z pewnością zostanie złamane?
Jak krzyk i chaos zamienić w ciszę i porządek albo w konstruktywne działanie? Jak się nie poddać i przeć do przodu, skoro czuję, że ten krzyk jest jak kula u nogi, która będąc ciężarem, spowalnia ruchy i nierozerwalnie ciągnie się za mną? Jestem jak ptak z podciętymi skrzydłami. Nie mogę się oderwać od ziemi, realiów, rzeczywistości i odlecieć w krainę szczęśliwości. Jestem sam w oceanie bezkresnej wody. Nie tonę, jakoś tam płynę, ale nie widzę możliwości wyjścia z tej sytuacji. 
A może po prostu trzeba się wykrzyczeć, wyrzucić z siebie wszystko? Tylko czym jest to wszystko? Czy to jakiś wewnętrzny gniew, bunt, rozczarowanie, niezgoda na to, co zastane i spotkane, co się już stało, dzieje lub stanie? Czy wszystkie te rzeczy razem lub każda osobno męczą i nie dają spokoju? Czy powinienem krzyczeć na siebie samego, czy może na cały świat, który źle, niewłaściwie się ze mną obchodzi? Czy pomoże wykrzyczenie wszystkiego, czy też raczej jeszcze bardziej pobudzi wewnętrzne wibracje i poruszy cały układ nerwowy? 
Kiedy krzyk, ten we mnie, przestanie krzyczeć? Kto lub co, jak i kiedy go wyłączy albo chociaż, jak najszybciej w jakiś sposób wyciszy, zagłuszy, rozproszy? 
Krzyk nikomu do niczego nie jest potrzebny, męczy, obezwładnia, sprawia ból i przynosi cierpienie, dlatego nie chcę krzyczeć zarówno wewnątrz siebie, jak i na zewnątrz. Nie chcę mieć jakichkolwiek powodów do krzyku, no chyba że ze szczęścia i z radości! 

Post factum

Wcale nie jestem takim mądralą, jakim mogę się wydawać lub jakim bym chciał być. To, co właściwie powinienem powiedzieć i zrobić, najczęściej do mnie przychodzi, ale nie wtedy, gdy jest najbardziej potrzebne, tu i teraz, ale post factum, czyli po fakcie, gdy zostaję sam i mam czas na to, by na spokojnie wszystko przemyśleć. Wolny przepływ myśli czasami uruchamia takie pokłady mądrości, których nawet nie jestem świadomy. Wtedy to doskonałe i najlepsze rozwiązania przychodzą od tak, po prostu, bez żadnego wysiłku i napinania. Ale czasu nie można już cofnąć i dzieją się rzeczy, które są wynikiem mego nie tyle nieprzygotowania, ile jakiejś takiej wewnętrznej blokady, zacięcia się w sobie, jakby stresu sytuacyjnego. To coś jak na egzaminie, gdy wiem, że umiem odpowiedzieć na zadane pytanie, ale z jakichś powodów jednak nie mam dostępu do tej wiedzy, albo nie umiem tego właściwie wyartykułować. Plączę się i wyglądam na nieprzygotowanego. Wychodzi na to, że nie panuję nad sobą i tym samym nie tyle czegoś nie umiem lub nie wiem, ile raczej nie spełniam wymogów, na przykład egzaminacyjnych. Stres doprowadza do napięcia i blokuje swobodny przepływ myśli, zabiera mowę. Niejednokrotnie rozmówca potrafi mnie zaskoczyć, czym wytrąca mnie z wewnętrznej mobilizacji i równowagi, co z kolei wyłącza możliwość mojej najlepszej obrony siebie. Ale potem, już po wszystkim, siedzę sobie spokojny i myślę co i jak bym mógł wtedy powiedzieć i zrobić. Jestem taki mądry, że aż pełen podziwu dla siebie. Szkoda tylko, że ta mądrość jest post factum i że w przeszłości już mi nie pomoże. Jest jednak szansa, że może przyda się tu i teraz lub później, kiedyś indziej. Tylko czy wtedy będę o tym wszystkim jeszcze pamiętał?

Upartość

Upartość to trudna cecha charakteru. Uparciuch, jak się na czymś zatnie, czyli uprze, to będzie w to brnąć nawet wówczas, gdy upartość najbardziej jemu będzie przeszkadzać i szkodzić. Taka to już natura uparciucha. Ponieważ wcześniej lub później, ale jednak refleksja przychodzi, ocknie się, gdy już będzie za późno i gdy nie da się odwrócić tego, do czego doprowadziła upartość.
Ale trzeba wiedzieć, że uparciuch nie za bardzo ma wybór. Jego upartość ma być karą dla innych, ale tak naprawdę najbardziej jest karą dla niego. I nawet gdy cierpi, nie umie, a czasami nie chce odpuścić, więc zapętla się na użalaniu nad sobą. A pomoc nie nadchodzi, tymczasem użalanie może być przez otoczenie kompletnie niezrozumiałe. Tutaj trzeba tylko pojąć, że wystarczy odpuścić upór i wszystko się ułoży. Ale nie, hamulec jest włączony i nie pozwala na ruszenie z miejsca. Upór nie maleje, lecz tylko coraz bardziej narasta. Może nawet osiągnąć wyższy poziom, czyli zacietrzewienie.
W końcu jednak przychodzi zmęczenie materiału, ale ponieważ wszystko to zwykle dość długo trwa, dlatego na ogół nie ma już do czego wracać. Może w ogóle nie było o co i po co walczyć, może można było się dogadać? Ależ nie, oczywiście że nie! Nie, nie, nie! W życiu!
Tak oto, tocząc wewnętrzną walkę z samym sobą, upartość zwycięża i zbiera nikomu niepotrzebne żniwo. Trudno i przykro, a przecież było miło. 

Życie w wygodzie

Miałem żyć tak, aby nikt nigdy przeze mnie nie płakał. I chociaż z pewnością nie do końca i z wszystkimi mi się to udało, to jednak, bardzo się starając, napotkałem na ludzi, przez których ja płakałem. Tym ludziom pewnie nikt niczego nie wpajał do głowy lub nie wzięli sobie do serca tego liczenia się z bliźnim i dbania o jego interesy, często nawet kosztem swoich spraw. Nie wiem tylko, jak to się stało. Przecież większość ludzi w Polsce została wychowana w wierze katolickiej i takie rzeczy raczej powinni sobie przyswoić. Ale wiadomo jak to jest, teoretycznie można coś wiedzieć, ale w praktyce w ogóle tego nie znać i nie stosować.

Dla wygody innych, którzy nawet nie zauważali i nie doceniali mego poświęcenia, cierpiałem niewygody. Właśnie tak często robią rodzice wobec dzieci, a jak to wygląda u dorosłych, znających się nawzajem, jak też całkiem obcych sobie ludzi? Bywa różnie, już nawet z samymi rodzicami, którzy przecież potrafią nie przejmować się własnymi dziećmi i ich potrzebami.

Dla tych, przez których płakałem, z pewnością nie znaczyłem tyle, ile oni dla mnie znaczyli. Z cudzymi łzami ci ludzie nie umieli lub nie chcieli sobie poradzić, zatem nie traktowali sprawy jak własnej. To po prostu nie był ich problem. Tylko czy aby na pewno? Z pewnością nie zdawali sobie tego typu pytań. Bo i po co? Kosztem innych, żyli w wygodzie, nic nawet o tym nie wiedząc. 

No to wybrali(śmy)

Dumny naród w środku Europy wybrał swego prezydenta. To o nas – Polakach, i o naszym wyborze, który w pierwszej turze był na tyle bogaty, że pewnie nie jedna osoba patrząc na kartę wyborczą, dziwiła się i zadawała sobie pytanie: Czy to aby na pewno jest ta karta do głosowania? Wszystkich zaskoczyły wyniki, zwłaszcza pozycje numer 3 i 4. Czy to aby na pewno na tych ludzi chciano głosować i zagłosowano? To dziwne, sądząc choćby tylko po tym, co głosili ci ludzie i jak się zachowywali. Wyborcom, czyli tym, którzy głosowali na tych kandydatów, to nie przeszkadzało. A może to był jakiś swoisty bunt, hucpa, jakieś jaja? A co by było, gdyby wszyscy, w ramach żartu i zmęczenia polityką dwóch największych partii od lat siłujących się ze sobą, tak zagłosowali i do drugiej tury przeszliby tylko nacjonaliści? Kogo byśmy wtedy wybrali?

Głosowanie na NIE, co widoczne jest najbardziej podczas wyborów prezydenckich, stało się jakąś naszą polską specjalnością. Zamiast oddać swój głos od razu na właściwą osobę, szukamy jakiegoś jakby zastępcy wszystkich funkcjonujących w danym czasie politycznych układów i w ramach jakiegoś tam sprzeciwu, a może też i gniewu, próbujemy układ rozsadzić od środka. Zapominamy jednak, że sami też tkwimy w tym środku i że taką zabawą w wysadzanie to możemy zaszkodzić przede wszystkim sobie, bo przecież nikt inny, tylko my sami poniesiemy konsekwencje naszych wyborów, zemsty na politykach czy też gniewu.

1 czerwca 2025 roku na prezydenta Polski wybraliśmy człowieka, którego wybrać po prostu nie mogliśmy, chociażby z powodu jego szemranej przeszłości, dziwnych zachowań, nadużyć i zmieniającym się sposobie opowiadania o nich. Prawda jest jedna, a kłamstw wiele, a my niemożliwe uczyniliśmy możliwym, ignorując też teraźniejszość wybranego kandydata, zarówno to, co mówił, jak i to, co robił (używki podczas debaty). Nie mogę pozbyć się wrażenia, że wygrałby ktokolwiek, kto tylko byłby namaszczony przez tę konkretną konserwatywną partię powszechnie szerzącą strach, z kłamstwa czyniącą prawdę, a z prawdy kłamstwo.

Jeśli przegrywa człowiek znany od wielu lat, przewidywalny, praworządny i uczciwy, a zwycięzcą zostaje facet, który niczym królik wyjęty zostaje przez magika z kapelusza, nieprzewidywalny, nieuczciwy, mijający się z prawdą i nieustannie zmieniający tłumaczenie samego siebie, swego zachowania i swych wypowiedzi, i nikomu w niczym to nie przeszkadza, to ja się pytam: Co to ma być? Jakieś jaja? Zbiorowy wygłup? Zabawa? Żart? 

Otto von Bismarck – kanclerz Niemiec w XIX wieku powiedział: „Dajcie Polakom rządzić, a sami się wykończą”. To daje do myślenia, tym bardziej dlatego, że wciąż jest aktualne.