Szacunek i uznanie

Każdy chce cieszyć się szacunkiem i uznaniem, nawet zgrywusy udający twardzieli i mówiący, że wszystko mają gdzieś. Po prostu powszechnie lepiej być osobą szanowaną i godną uznania niż jej przeciwieństwem, czyli kimś, kto nie jest wiarygodny i nie zasługuje ani na szacunek, ani na uznanie. I choć każdemu człowiekowi, już chociażby z racji jego człowieczeństwa, należy się szacunek, to na uznanie musi on zapracować, gdyż w tym przypadku nic nie działa z automatu.
Niejednokrotnie zdarza się, że przez swoje zachowanie, słowa i czyny, ktoś przestaje cieszyć się uznaniem, jednak nawet wtedy nadal powinien zasługiwać na to, co mu się – przynajmniej teoretycznie – od każdego należy, czyli na bezwzględny szacunek. Pamiętać trzeba, że jeśli tylko z jakichś powodów zaczniemy warunkować szacunek w stosunku do kogoś lub czegoś, wówczas w każdym z nas zrodzić się może pogarda dla innych i wszelkich inności, odmienności, chorych, ułomnych, niepełnosprawnych, o innej karnacji skóry, innej rasy, innego pochodzenia, wyznania czy też orientacji seksualnej.
Dziwne jest tylko to, że o takich rzeczach trzeba głośno mówić w kraju głęboko zakorzenionym w religii katolickiej pełnej teoretycznej miłości do bliźniego (niestety powszechnie rozumianej jako do kogoś bliskiego, a nie nieznajomego i obcego), religii pełnej dobrych przykazań i pouczających przypowieści, które wszyscy znają, ale mają gdzieś i żyją tak, jak im się podoba, jednocześnie udając przed innymi, że są kimś lepszym niż w rzeczywistości są. Domagając się szacunku i uznania, wielu ludzi zapomina, że do tego samego takie samo prawo mają wszyscy, bez wyjątków.