Mam rację

Mieć rację to coś, co wydaje się niemal każdemu bardzo atrakcyjne. W końcu coś tam wyszło na moje i teraz z dumą mogę powiedzieć: „A nie mówiłem?” Ale co z tego, że mam rację, skoro ktoś na tym cierpi, skoro ja sam jestem z tego powodu smutny? Co mi po takiej racji? Już bardziej wolałbym się mylić, wolałbym, gdyby ktoś próbował mnie przekonać, że się mylę, że wcale tak nie jest, jak myślę lub jak mi się wydaje, że wszystko można zmienić, naprawić, poprawić, ogarnąć i odpowiednio naprostować, stawiając na właściwe tory wszystko to, co z nich wypadło, podejmując dialog nawet wówczas, gdy zwycięstwo i wygrana wcale nie są pewne. Chciałbym widzieć, jak komuś zależy na tym, by tak właśnie się stało. Chciałbym, by sprawy szły tylko w dobrą stronę, a nie rozłaziły się w niebycie i w nicnierobieniu, poza przyznaniem racji, co tak naprawdę może przecież oznaczać jedynie podkulenie ogona, bez nawet próby rozmowy, dialogu, bez próby podjęcia walki z samym sobą i z przeciwnościami, które z jakichś powodów się pojawiły.

Moja racja może być przez kogoś odebrana jako atak, agresywna napaść, bo przecież nikt nie chce słuchać tego, co jest nie tak, tego, co jest złe na swój własny temat, za to chętnie i bez żadnej autorefleksji robi właśnie to, co jest nie tak, jak być powinno, chociażby tylko w jakiejś jednej konkretnej relacji. 

Można ignorować to, co gadają jacyś tam ludzie, ale nie można obrażać się za to, gdy bliska osoba, przyjaciel lub partner mówi nam o swoich emocjach, uczuciach i gdy jakieś nasze świadome lub nieświadome samolubne działanie próbuje zamienić na wspólny dialog we wzajemnym zrozumieniu, dialog, który pozwoli zaistnieć wspólnej przyszłości. Podjęcie się załatwienia spraw trudnych z pewnością z czasem okaże się bardzo ważne, może nawet kluczowe, i na pewno nie doprowadzi do porażki, lecz do zmian, które bez zewnętrznego impulsu mogłyby nigdy nie zajść.