Lista rezerwowa

Zawsze warto mieć coś w zanadrzu, jakiś dodatkowy, rezerwowy plan działania na wypadek, gdy nie wypali to, co było planem głównym. Zawsze warto mieć kogoś w pobliżu, jakby na pocieszenie, ale nie tylko, zwłaszcza gdy nie ma tych, którzy być powinni, którzy deklarowali, obiecywali, a nawet przysięgali. Może się też okazać, że to właśnie ja sam stanę się kimś z listy rezerwowych, po którą ktoś sięgnie lub choćby zauważy w swoim pobliżu i przyzwoli być bliżej, może nawet bardzo blisko. I choć czekanie na miejsce właściwe wcale nie jest łatwe ani przyjemne, i choć nie gwarantuje awansu na pozycję chcianą, pożądaną, to jednak często w końcu zostaje dostrzeżone, a nawet też docenione.
To, jak odczuwamy czekanie, zależy od tego, na kogo lub na co czekamy. Są sprawy, które mogą się wydarzyć, a to, kiedy to nastąpi, może być w zasadzie bez większego znaczenia, i takie, które nie cierpią zwłoki, gdyż czekanie jest męką trudną do zniesienia. 

Czekanie niesie nadzieję na dobry finał, właściwe zakończenie. Marna to bowiem pozycja, gdy jest się u kogoś, w cudzym życiu tylko rezerwowym, planem zastępczym lub koniecznością wynikającą z braku tego, kto miał i powinien być. Niektórzy po prostu się na to nie piszą ani tym bardziej na taką rolę nie godzą. Innym to jednak wcale nie przeszkadza, a wręcz pasuje. Są cierpliwi w dążeniu do osiągnięcia celu, zdeterminowani, by dopiąć swego i drobiazgami się nie przejmują. Pozycja startowa jest im obojętna. Gdy już są w grze, wówczas jest im wygodnie i czują się tak, jakby zawsze byli na właściwym miejscu i celem głównym. Nie pamiętają swoistej ławki rezerwowych, czyli miejsca, z którego trafili, i pewnie mają rację, bo wtedy jest to już bez większego znaczenia; przynajmniej dla nich.