Ustępowanie

Nie bądź zadziorny i nieustępliwy. Czasami ustąp, nawet jeśli wiesz, że to ty masz rację lub jeśli racja to kwestia punktu widzenia i może mieć ją każdy. Jeśli ustąpisz, to zważ na to, jak to zostało odebrane. Czy zostało zauważone i odpowiednio docenione, czy też może przyjęte jako coś, co się komuś należało i już? Bo to wcale nie jest tak, że coś się komuś należy. Nic się nikomu nie należy, nawet tym, którzy myślą inaczej. To tylko jedna z opcji, która może mieć miejsce, ale wcale nie musi, dlatego za wszystko co otrzymujemy, zwłaszcza dobre, powinniśmy okazywać wdzięczność.

Wszystko albo nic

Ciągle jest tak, że od życia otrzymujemy wszystko albo nic. Nigdy w odpowiednim umiarze. Zawsze coś w nadmiarze - na zmianę albo wszystko, i to naraz, albo nic, zupełnie nic. Na szczęście wszystko to się nieustannie przeplata, bo gdyby tak nie było, to trudno byłoby to znieść. Zatem mamy wszystko naraz, a potem nic, zupełnie nic. I choć trudno jest się do tego przyzwyczaić, to jednak nie mamy wyboru i musimy zaakceptować to życiowe falowanie.

Zabawka i zabawa

Zabawka w rękach dziecka służy do zabawy. Nie zmienia też swego zastosowania w rękach osoby dorosłej, która podobnie jak dziecko potrafi się bawić nie tylko zabawkami. Zabawa u dorosłego jest jednak na innym poziomie, gdyż w grę wchodzi wiele możliwości, których dziecko nie jest świadome. Dorosły potrafi z innych ludzi urządzić sobie zabawki, którymi się bawi, ale tylko do pewnego czasu, a potem, gdy z jakichś powodów z zabawką przestaje być po drodze, po prostu ją porzuca, byle jak i byle gdzie, bez jakichkolwiek wyrzutów, bo w końcu, co przecież każdy wie, zabawka nie ma żadnych uczuć, nie obrazi się, nie będzie jej przykro, nie zatęskni i nie uroni żadnej łzy. Poczeka, nawet wtedy, gdy nie zostanie odłożona na swoje miejsce, lecz gdy trafi w kąt, rzucona niedbale i zapomniana. Może ktoś sobie o niej przypomni, a może już pozostanie w zapomnieniu, z którego już nigdy nikt jej nie podźwignie? A co jeśli ktoś innego człowieka potraktuje właśnie w taki sposób i zabawi się nim niczym zabawką? Będzie zabawnie? Jeśli tak, to dla kogo? Kto na tym zyska, a kto straci? Czy ktoś będzie mógł coś z tym zrobić, jakoś zneutralizować to wszystko, co się zadzieje? Czy można jakoś zadośćuczynić za czas porzucenia? Czy można przebaczyć i uwierzyć, że to, co miało miejsce już nigdy się nie powtórzy? Czy ktoś w ogóle o tym pomyśli i złoży takie, choćby nawet z góry wiadome, że fałszywe zapewnia i obietnice? Czy po takiej zabawie można znów zaufać i iść dalej zupełnie tak, jakby nic nigdy się nie stało?

Są zabawy, w których lepiej nigdy nie brać udziału i to po żadnej z dwóch stron, ani jako bawiący się, ani tym bardziej jako zabawka. 

Uległość i otwartość

Nigdy bym się nie dowiedział kim i gdzie byłbym dziś, gdyby nie uleganie innym ludziom, którzy coś ode mnie chcieli, czasami może nawet wymagali, i w ten sposób pokazali mi coś nowego i ostatecznie nauczycieli tego. To dzięki nim, i po  przezwyciężeniu w sobie buntu, sprzeciwu, postawiłem krok naprzód i poszedłem o wiele dalej niż bym mógł przypuszczać. Otwartość zrodziła otwarcie, którego wcześniej nie było i którego mógłbym nawet nie zauważyć, gdybym nie przyjął tej postawy. Dlatego nigdy nie należy bać się tego, co przychodzi, bo to może cię zmienić i doprowadzić do przyszłości, która nigdy by nie nastała bez tych wcześniejszych zmian. Nie bój się też powiedzieć "Spierdalaj!" komuś, kto sobie z tobą pogrywa, ma za nic twoje uczucia i swoje podjęte wcześniej deklaracje i zobowiązania, zwłaszcza jeśli nie prosi cię o przebaczenie i nie czuje się w obowiązku, by się z wszystkiego wytłumaczyć.

Samoakceptacja

Czy wiesz kim jesteś i czy sam siebie świadomie akceptujesz takim, jakim jesteś? A może jeszcze nie wiesz kim jesteś i dopiero szukasz siebie w różnych klimatach, dopasowując niczym kawałek puzzla do tego, co ma być całością i co ma idealnie pasować? Może pchasz puzzla tam, gdzie nigdy nie będzie pasował i wmawiasz sobie, że tam jest jego miejsce, że właśnie tam ma być i jeśli coś jednak nie pasuje, to nie dlatego, że się mylisz, ale dlatego, że to inni się pomylili? Czy zastanawiasz się nad tym, co i czego naprawdę potrzebujesz? Co cię uszczęśliwia? Co daje radość, satysfakcję, spełnienie i zadowolenie? A może szukasz siebie w standardowych schematach, do których chcesz pasować, dlatego że i inni teoretycznie pasują, że tak właśnie wygląda jakby pasowali? Może boisz się sam sobie i tym lękiem obdarzasz całe swoje otoczenie? Może zasłaniasz się pozorami, a wieczorami zostajesz sam, zupełnie sam i ze świadomością, że nikt cię nie rozumie? Czy wiesz, że jeśli tak jest, to tylko dlatego, że sam sobie to robisz i że robisz to też innym, których przy okazji niszczysz tylko dlatego, że spotkałeś ich na swej drodze? 

Prowokacja

Bywa, że ktoś lub coś nas prowokuje do jakichś konkretnych rzeczy - myślenia, działania, postępowania, zachowania. Nie zawsze jesteśmy tego świadomi, że poprzez prowokację ktoś chce nam zwrócić na coś uwagę. Nie chcemy ufać lub przyznać się, choćby tylko sami przed sobą, że możemy się mylić, bardzo mylić. Może i w jakiś sposób wyczuwamy to, że w cudzej prowokacji raczej nie ma złych intencji. Sprowokowani reagujemy i jest to naszą odpowiedzią na to, co się dzieje. Nie jest i nie musi być obroną, bo tu nie chodzi o prowokację, która jest atakiem, ale ukierunkowaniem, zwróceniem uwagi na jakieś sprawy lub problemy w naszym życiu. Gdy się temu poddajemy, wówczas zwykle możemy coś zyskać, a gdy z tym walczymy, to tracimy zarówno zapał prowokatora, by pchać nas do przodu, jak i swój własny, by dążyć do zmiany na lepsze, do samonaprawy. My sami możemy nawet nie widzieć i często właśnie nie widzimy tego, co widzi ktoś inny, a w tym przypadku prowokator. On nas próbuje naprowadzić na właściwe tory, bo najczęściej zauważył, że drogę, którą on ma już za sobą, ty masz jeszcze przed sobą. Chce być częścią tej drogi, przewodnikiem, który pomoże przejść z jednego punktu do drugiego. Zaufaj mu tylko i nie pozwól, by się zniechęcił i poddał w wyniku twego złego nastawienia czy też kompletnego olania spraw, które dla ciebie są jednak bardzo ważne. 

Obraźliwość

Możesz się denerwować, że ktoś nie mówi tego, co chcesz usłyszeć, możesz nawet się obrażać, że może używa niewłaściwych słów, że zamiast bliskości jest niezrozumienie, wrogość. Masz do tego pełne prawo. To twoja wrażliwość decyduje o mocy słów, które słyszysz i wypowiadasz. To intencje osoby wypowiadającej decydują o tym, jak odbierasz nawet to, co powszechnie może być uznawane za obraźliwe. Z łatwością możesz się na kogoś szybko obrazić, ale będzie dla ciebie o wiele lepiej, gdy postarasz się zrozumieć to, co mówią bliskie i życzliwe ci osoby, i gdy z tej wiedzy nie tylko wyciągniesz mądre wnioski, ale i zmienisz swoje działanie na lepsze, co przysłuży się tobie oraz innym. 

Próg tolerancji

Wbrew pozorom wcale nie jest tak, że każdy jest tolerancyjny i już. Tolerancja, jeśli w ogóle ma miejsce, to ma swoje niewidzialne progi, które dodatkowo zmieniają się u każdego podczas życia. Teoretycznie z wiekiem i wraz z nabywaniem coraz większego życiowego doświadczenia powinniśmy być coraz bardziej tolerancyjni, ale wcale tak nie jest. Jest wręcz odwrotnie. Z wiekiem nasz próg tolerancji leci w dół na łeb, na szyję. Zamiast wyrozumiałości pojawia się zgorzkniałość, nerwowość, rozdrażnienie. Głupoty urastają do rangi ogromnych problemów, które trudno ogarnąć. Nie wiadomo dlaczego i skąd bomba wylatuje za bombą i wybucha, siejąc zniszczenia. Nie sposób tego zatrzymać. Tolerancja staje się tym, czego wymagamy od innych, a czemu sami nie mamy zamiaru ulegać i czego sami nie mamy zamiaru okazywać. 

Słowa dotarcia

Są słowa, którymi nigdzie i do nikogo nie trafisz i takie właściwie, które otworzą nawet od dawna zamknięte wrota. To słowa dotarcia. Dotrzesz nimi do osoby, na której ci zależy. Musisz je znaleźć, oczywiście tylko te właściwe, nie jakieś ogólniki pasujące do podobnych okoliczności, ale słowa na tu i teraz, stosowne do osoby i zaistniałej sytuacji, które zadziałają, i to przekonująco, które zachęcą lub wręcz zmuszą do myślenia i konkretnego działania. Bo w gruncie rzeczy tylko o to chodzi, by umieć do siebie  dotrzeć i przekonać, by być dla kogoś wiarygodnym i uczciwym, czasami też, by spełniać cudze oczekiwania. Oczywiście za słowami muszą pójść czyny. I nawet jeśli z jakichś powodów zbłądziłeś, możesz to naprawić, zatem nie spieprz tego i bardzo mocno się postaraj. 

Powielanie

Powielanie kojarzy się z urządzeniem kserującym. Do maszyny wkładamy najczęściej zadrukowaną kartkę i ją kopiujemy, otrzymując drugą taką samą rzecz – jeden do jednego. Tak to działa w kopiarce, natomiast w przypadku ludzkich zachowań jednak nie zawsze występuje odbicie jeden do jednego. Różnice powielenia w stosunku do oryginału mogą w ogóle nie być widoczne lub mogą ujawnić się dopiero po jakimś czasie. Powielenie może być też tylko pozorne, bardziej na potrzeby obserwujących niż rzeczywiste, realne. I choć kopiować, czyli naśladować powinniśmy świadomie, przytomnie i tylko to, co dobre, powielić można także zupełne nic, pustkę lub coś, co wcale nie jest warte kopiowania. 

Już od dziecka uczymy się od siebie nawzajem, powielając ruchy, czynności, słowa, zwroty, doznania, emocje i uczucia. Powielamy nie tylko to, co dobre, pozytywne i chciane, nie tylko rzeczy, których doświadczamy, ale powielamy także to, co złe, negatywne i niechciane. Stajemy się odbiciem ludzi, z którymi mamy do czynienia, ale też odbijamy własne wcześniejsze zachowanie. Nawet po wielu latach dochodzi do powtórzeń, także tych, o których zapomnieliśmy i myśleliśmy, że mamy je już dawno za sobą.