Usprawiedliwienia

Usprawiedliwienia to inaczej nazwane wymówki, takie mniejsze, zupełnie niegroźne kłamstewka lub większe, całkiem spore kłamstwa, którymi raczymy bliźnich, głównie po to, by oszczędzić im prawdy, na ogół boleśniejszej od oszustwa, nawet tego świadomego po obu stronach – mówiącego i słuchającego. Usprawiedliwienia płyną wtedy, gdy dajemy ciała, czyli wówczas, gdy nie dotrzymujemy obietnic, danego słowa, gdy nie jesteśmy punktualni, odwołujemy spotkania, zwłaszcza w ostatniej chwili, albo gdy w ogóle się na nich nie pojawiamy. Usprawiedliwienia szukamy i zwykle dość łatwo na wszystko znajdujemy, gdy do bliskich nie odzywamy się zbyt długo, nie dając o sobie żadnego znaku życia, gdy nie dzwonimy lub nie oddzwaniamy w miarę możliwości jak najszybciej po nieodebranym połączeniu lub gdy w porę nie odpowiadamy na nadchodzące wiadomości, maile, komunikaty. 
Różnego rodzaju wymówki i usprawiedliwienia stosujemy też wtedy, gdy nie chcemy powiedzieć prawdy o tym, jak naprawdę jest i raczej wolimy uniknąć kłamania. Wówczas to, co deklarujemy zawsze jest w sprzeczności z tym, co ostatecznie mamy zamiar dać i co dajemy. 

Każdy z nas na ogół z dużą łatwością i pobłażliwością podchodzi do siebie, wypowiadanych słów, deklaracji i wszelkiego rodzaju czynów. Widzi w nich sens i znajduje dla nich usprawiedliwienie, nawet wówczas, jeśli są ze sobą sprzeczne, niejednoznaczne lub całkowicie rozmyte, nie tworząc jasnego, klarownego konkretu. Dzieje się to przy jednoczesnej surowej ocenie innych, i to nawet za te same wady, drobiazgi, przewinienia. 
A może by tak wszystko odwrócić i zamiast usprawiedliwiania samego siebie spróbować usprawiedliwić słowa i postępowanie każdego bliźniego? Może należy postawić się w cudzej sytuacji, by nie tylko próbować, ale by w pełni rozumieć i akceptować inne zachowanie, nie według własnego systemu wartości, ale według systemu wartości tej właśnie osoby, którą mamy usprawiedliwić?