Dozowanie

Za mało, za dużo, za krótko, za długo, za cicho, za głośno, za spokojnie i nudno, zbyt intensywnie i za wiele na raz, zbyt pusto, za tłoczno, rzadko idealnie i w sam raz. Dozowanie to trudna sprawa, tym bardziej, że nie zawsze ma się wpływ na to, ile czego i jak. Na to, na co wpływ się ma, w końcu, po wielu próbach, można osiągnąć perfekcyjność. Zatem możliwe są odpowiednio zachowane, właściwe proporcje i cudowna harmonia, gdy wszystko jest jak trzeba, jak ma być. Trzeba tylko bardzo się postarać, być konsekwentnym i stanowczo nie odpuszczać wyznaczonej sobie drogi, celu lub słuchając innych, dostosowywać się do nich w ramach wspólnych, wzajemnych kompromisów. Wszystko to jednak i tak tylko do czasu, gdy – nawet mimo drobiazgowej dbałości o rzeczy ważne i we właściwych proporcjach oraz wielkich zabiegów, starań – coś nam lub naszym bliskim się pozmienia. Do zmian z różnych powodów możemy być zmuszeni przez samych siebie, okoliczności lub innych ludzi. Zmiany mogą być koniecznością, tylko sugestią lub dobrą radą, która będzie się na przykład wiązała ze zdrowym trybem życia i weryfikacją dotychczasowych nawyków oraz codziennego zachowania. 

Dozowanie nie jest i nigdy nie pozostaje takie samo. Zmienia się, tak samo jak i my się zmieniamy. Bywa, że – zwłaszcza na początku – zmiany zachodzą zupełnie niepostrzeżenie i jakby automatycznie stają się częścią codziennego rytuału, ale są też i takie, które trzeba samemu dostrzec – najlepiej w odpowiednim momencie, żeby nie było za późno – i dostosować się do nowych okoliczności oraz możliwości. Dobrze jest odpowiednio dozować różne rzeczy, ale także innych ludzi i siebie – sobie samemu i bliźnim.