Atak i obrona

Atakujesz, bo to twój sposób działania, a także dlatego, by nie musieć się bronić. Atakujesz, bo zwykle nikt nie atakuje atakującego. Atakujesz, bo możesz, nawet wtedy, gdy nikt i nic ci nie zagraża, nawet gdy nie musisz tego robić. Atakujesz w celu samoobrony, czasami walcząc z własnymi urojeniami. Atakujesz, bo atak traktujesz jako przyjemność, na którą sobie pozwalasz, gdy tylko możesz, gdy wiesz, że pozostaniesz bezkarny lub gdy ewentualna kara tak naprawdę niewiele cię dotknie. Atakujesz, bo z daleka wyczuwasz słabego i słabszego lub choćby tylko dlatego, że wszystkich innych za takich uważasz, więc ich po prostu nie szanujesz i nimi pomiatasz, pogardzasz. Atakujesz, bo w ataku czujesz się silny, mocny, niepokonany, lepszy od tych gorszych, którzy się mylą i nie mają racji. Atakujesz, by nie zostać zaatakowanym. 

Bronisz się, gdy inni atakują, a czasami nawet wtedy, gdy nikt nie atakuje, ale tak na wszelki wypadek, bo chcesz, by było dobrze i może jeszcze by być lepiej rozumianym. Bronisz się, bo od ataku bliższa ci obrona. To pełna pokoju i przyjaznego, wręcz przyjacielskiego nastawienia prewencja mająca uchronić przed niemożliwym, czyli atakami. I choć nikomu nie wadzisz, jesteś grzeczny, miły, kulturalny i uprzejmy, zawsze jest możliwość podejścia do kogoś lub komuś w niewłaściwy sposób. Wierzysz, że wtedy da się wszystko wytłumaczyć, wyjaśnić i obronić, gdyż spokój jest kluczowy i najważniejszy dla ciebie i każdej sprawy. W ramach obrony i by nie szarpać się z nikim, odpuszczasz wiele rzeczy, a także sobie i innym, bez względu na to, czy ty sam doznasz odpuszczenia w czymkolwiek, czym tylko byłbyś w stanie zawinić. 

(Czytaj też „Obrona czy atak?”)