Każdy ulega bezmyślności, mimo iż tak trudno przychodzi choć na chwilę przestać myśleć. Może to właśnie dlatego, że nie można przestać myśleć, zdarza się to, co nazywa się bezmyślnością, bowiem ktoś zamyślony, pogrążony w myślach nad jakimś tematem lub wieloma tematami naraz, nie jest w stanie skoncentrować się na jednym, właściwym zadaniu, zwłaszcza gdy jest ono nudne, nieciekawe lub monotonne. A gdy nie może ogarnąć wszystkiego, ogarnia tylko to, co może, inne rzeczy pomijając lub traktując niedbale, gorzej.
W życiu ciągle, nieustannie dochodzi do sytuacji, które nie powinny się zdarzyć. Wystarczy moment i jest coś, czego być nie miało albo czego łatwo można było uniknąć, co można było obejść, ominąć.
To, co powszechnie nazywa się bezmyślnością, dotyczy zawsze tylko jednego, głównego tematu, o który nam chodzi. Nikt nie bierze pod uwagę zamyślenia, w którym wiecznie tkwimy, nie mogąc się z niego wyrwać i najczęściej nawet w ogóle nie próbując.
Tak to już jest, że bezmyślni uchodzą za myślicieli, a myślący za bezmyślnych.
OdpowiedzUsuńNajprostsze i zwykle najlepsze rozwiązania wcale nie są wynikiem długiego ślęczenia nad nimi i myślenia, lecz chwilą, momentem, błyskiem geniuszu, który po prostu na nas dość nieoczekiwanie i nagle spływa w wyniku zapodania sobie tematu do rozwiązania.
OdpowiedzUsuń