Przesiedleniec

Przesiedleńcem jest ktoś, kto sam, z własnej lub nie zawsze z własnej woli, albo na skutek splotu wydarzeń, okoliczności i sytuacji życiowej, w której się znalazł, został wyrwany z naturalnego, rodzinnego, znanego środowiska i skazany na obce, nieznajome i nieznane otoczenie. To ktoś, komu przyszło zmienić teren stałego zamieszkania i w związku z tym znalazł się w nowym, nieznanym siebie miejscu. Niemal wszystkiego musi się uczyć od nowa. Musi się w tym wszystkim odnaleźć i wcale nie ma łatwo, bo najczęściej przesiedleniec nie może liczyć na nikogo ze swoich bliskich, lecz tylko, najczęściej też i wyłącznie, jedynie sam na siebie. Jeśli ma chociaż trochę szczęścia, to trafi na dobrych, życzliwych ludzi, którzy mu pomogą. Jeśli będzie cierpliwy, zaradny i pracowity, wówczas pomału i powoli sam sobie poradzi, do wszystkiego dojdzie i odkryje to, co do życia jest mu potrzebne. Nauczy się tego, co będzie wymagało nauczenia. Mniej lub bardziej oswoi i przyswoi wszystko dookoła i wtedy będzie już u siebie, nawet wówczas, jeśli od jego rodzimych stron owe u siebie jest oddalone o tysiące kilometrów i jest na drugim końcu świata. 

Ma też ogromną szansę, by naprawdę porządnie stanąć na nogi. To, że wokół siebie niczego nie zna i nikogo nie ma powoduje, że swój wolny czas może przeznaczyć – i najczęściej właśnie w ten sposób w siebie inwestuje – na naukę i pracę, i to w dużo szerszym wymiarze niż ktokolwiek inny, miejscowy, który może być rozkojarzony wieloma rzeczami, celami i dążeniami. Przesiedleniec w nowym miejscu i tak nie ma nic do roboty, więc zamiast siedzieć bezczynnie w domu, woli pracować i czegoś się dorobić, bo to gwarantuje stabilność i daje bezpieczeństwo finansowe. 

Przesiedleniec niejednokrotnie potrafi osiągnąć dużo więcej niż ten, który zawsze siedzi na miejscu i jeśli już się wypuszcza, to nigdy niezbyt daleko od tego, co znane. Tubylec nie jest sam, zawsze ma plecy, jest otoczony rodziną i gronem bliższych i dalszych znajomych, którzy mniej lub bardziej zawsze jakoś mogą pomóc, choćby tylko dobrą radą. To może rozleniwiać, a jeśli nie, to z pewnością nie zmusza do samodzielności i niezależności, życia bez zaplecza, na własny rachunek, w niepewności jutra, wśród obcych, którzy – przecież i tak bywa – niekiedy nigdy nie będą swoimi lub dla których ktoś przybyły z zewnątrz zawsze pozostanie tylko obcym.