Nie ma nic złego w byciu głupim lub po prostu durniem. Problem polega jednak na tym, że nikt sam sobie tego nie uświadamia i zazwyczaj w ten sposób siebie nie nazywa. Za to innych dość szybko, z łatwością i lekkością ocenia i klasyfikuje. Inni się mylą, gadają bez sensu i głupio się zachowują. To właśnie inni nie mają racji, są nielogiczni i pełni sprzeczności, ogólnie bez sensu, ale ja...? Ja przecież zawsze jestem w porządku, normalny i po prostu OK. A przecież wcale tak nie jest. Tyle tylko, że sobie jesteśmy w stanie wybaczyć wszystko lub niemal wszystko, a innym...? No cóż... Innym już niekoniecznie.
W życiu na pewno nie raz poczułeś się jak dureń, ale wewnętrznie jakby coś ci podpowiadało, by raczej się tym nie chwalić i o tym głośno nie mówić. Bo przecież nigdy nie wiadomo co kto zrobi z taką wiedzą, zatem lepiej zachować ją dla siebie.
Są też ludzie, którzy bez względu na rzeczywistą winę, niemal zawsze siebie obwiniają za wszystko co złe, co źle wyszło, co się nie udało lub co się skończyło jakąś mniejszą lub większą katastrofą. Pogrążają się w cierpieniu i nie umieją sobie z tym poradzić, a tymczasem ten, kto rzeczywiście jest winny, udaje durnia i śpi spokojnie snem sprawiedliwego, którym przecież nie jest, ale stać go na tę swobodę, by wszystko naprawdę mieć gdzieś, i właśnie tam to ma.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz