Profesjonalizm i amatorstwo

Są profesjonaliści i są amatorzy. Oczywiście pomiędzy nimi są też inni ludzie, średniaki, przeciętniaki, ani w czymś zbyt dobrzy, ani też zbyt źli, ot po prostu ci, którzy wykonują swoją pracę, mniej lub bardziej poprawnie, ale z pewnością bez zbytniego poświęcenia i bez wybitności godnej podziwu, uznania, zachwytu. Łatwo ich poznać, ale kto odróżni profesjonalistę od amatora? Po czym ich rozpozna? Po kierunkowym, odpowiednim wykształceniu, wyszkoleniu, czy może po latach praktyki, które mają za sobą w zajmowaniu się czymś konkretnym? Pozory mogą bardzo mylić. Niejeden amator, zwłaszcza taki, który czymś zajmuje się z prawdziwą pasją, będzie bardziej profesjonalny od profesjonalisty, wyszkolonej w odpowiednim kierunku osoby, która nie lubi tego, co robi, traktując swoje obowiązki jak zło konieczne. Niejeden profesjonalista uprawia totalną amatorszczyznę, tak samo, jak amator pokazuje pełen profesjonalizm, i to nawet wtedy, gdy improwizuje. Amatora wspomaga wyobraźnia i możliwość przewidywania. Działa na rzecz tego, co dobre i kieruje się wyczuciem, które zwykle go nie myli, w przeciwieństwie do profesjonalisty i jego wiedzy, która sztywno stosowana, bez elastyczności i widzenia we wszystkim drugiego człowieka z jego uczuciami i odczuciami, może być prawdziwym rozczarowaniem, dużym problemem, niepotrzebną, nieuzasadnioną krzywdą wyrządzaną w imię wiary w nieomylność tego, co wyuczone.