Mendzenie

Mendzenie to rodzaj upierdliwego zrzędzenia, marudzenia i takiego gadania, które słuchaczowi wierci dziurę w brzuchu, powoli, jednostajnie, ale za to sukcesywnie i coraz bardziej dotkliwą, odczuwalną i przeszkadzającą. Mendzenie ma na celu psucie krwi, zatruwa życie i sprawia, że staje się one nieznośne. To rozdmuchiwanie czegoś nieistotnego i małego do niepotrzebnie wielkich rozmiarów. To nadawanie ważności głupotom, porażkom i rzeczom, które nie wyszły i nie wychodzą. Mendzący nie potrzebuje żadnej pomocy, choć na takiego często wygląda, bowiem mówi o problemach, co sprawia wrażenie, jakby szukał rady, wsparcia, pocieszenia, jakiejś podpowiedzi wyjścia z sytuacji, w której się znalazł. Tak naprawdę chodzi jedynie o użalanie się nad sobą, o postawienie się w sytuacji ofiary i w ten sposób zwrócenie na siebie maksymalnej uwagi. Trudno tylko zrozumieć po co to wszystko dorosłej osobie, która powinna sobie zdawać sprawę z tego, co robi, a chyba jednak zupełnie nad tym nie panuje i wręcz poddaje się mendzeniu, znajdując w nim jakąś chorą przyjemność. Mendzącemu nie można pomóc, bo on tego nie chce. Trzeba to przeczekać, choć czas przeczekiwania może być bardzo trudny do zniesienia. Osoba miotająca się i waląca na oślep, zwykle w końcu czyni wokół siebie szkody i zniszczenia trudne do odwrócenia i zapomnienia, a czasami też niemożliwe do wybaczenia, gdyż mendzenie w sposób charakterystyczny wdziera się w pamięć i tam już zostaje.