Jest mi smutno

Jest mi smutno, gdy widzę, że ludzie krzywdzą się nawzajem, nie są dobrzy i mili, gdy ignorują się nawzajem, krzyczą na siebie, szturchają i popychają, a także zwracają uwagę w taki sposób, by kogoś poniżyć i pokazać swą wyższość. Jest mi smutno, gdy ludzie nie szanują się nawzajem, pogardzają sobą, opluwają się i wylewają na siebie pomyje tylko dlatego, że mają inne zdanie, poglądy, kolor skóry, wyznanie, orientację, narodowość, inny sposób na życie, różnią się od siebie lub są do siebie podobni. Jest mi smutno, gdy widzę ludzi, którzy są bezmyślni, bezrefleksyjni, nieprzewidujący, niewyciągający wniosków lub wyciągający je w taki sposób, by były one krzywdzące dla kogoś innego. Smutno patrzeć na samolubnych i skupionych wyłącznie na sobie oraz swoich potrzebach, zapominających o innych, którzy są lub za chwilę będą w bliższym oraz dalszym otoczeniu. Smutne są zarówno różnego rodzaju złe deklaracje, groźby, ocenianie, jak i sama wrogość, nienawiść, gniew, pycha, podłość, podstępność, kłamstwo, oszustwo, kradzież, zacietrzewienie, zazdrość, dyktatura, autorytarność, wykorzystywanie, brak umiarkowania, tolerancji, akceptacji i zrozumienia, chciwość, lenistwo, wyręczanie się i zasłanianie. Smutno mi, gdy w imię racji jednych, inni są deptani i zadeptywani, gdy nie widzi się lub nie chce dostrzec cierpienia i potrzeb innych, gdy będąc w potrzebie, na wszelkie możliwe sposoby korzysta się z pomocy, a potem samemu zapomina o ratunku dla potrzebujących, gdy wychodzi się z bagna i zaczyna gardzić tymi, który w nim są. Smutne są samowola, samosąd, niesprawiedliwość, poczucie bezkarności i wywyższania się, nagminne nieprzestrzeganie i łamanie prawa, przy jednoczesnym pouczaniu innych o konieczności właściwego postępowania, obrona, poprzez niszczenie cudzego, nie dobrego, najlepszego, ale swego, nawet jeśli jest gorsze i szkodliwe.