Szefowa

Szefowa, o której tu będzie, wie nie tylko to, co i jak robi i ma robić, ale także to, co i jak ty masz robić. Wie, jak masz się zachować, jak reagować i właściwie wypełniać polecenia. Tyle tylko, że tak naprawdę szefowa tu opisywana nie jest twoją szefową, co najwyżej przyjaciółką, a może ledwie znajomą, która ma zapędy do zarządzania każdą osobą ze swego otoczenia, bez względu na to, czy jest w pracy, w miejscu publicznym czy też w domu, z bliskimi. Zarządczość jest u niej trudna lub wręcz niemożliwa do wyłączenia. Nieustannie podąża prostą drogą wiedzy wszystkiego o wszystkim i wszystkich. Ma łatwość mówienia innym co i jak powinni zrobić, nawet wówczas, gdy oni tego nie potrzebują i nie chcą słuchać. Jednak szefowa musi swoje powiedzieć, skomentować i najlepiej też skrytykować. Ma swoje wewnętrzne argumenty, dlatego nie przyjmuje argumentów z zewnątrz, bo przecież to dla niej oczywiste, że na ogół są one po prostu niedorzeczne i niewarte uwagi, na pewno nie dla niej. Cechuje ją zdumiewająca wręcz pewność siebie, swoich poglądów i teorii, wykonywanych praktyk, przekonania o własnym właściwym zachowaniu. Robi to, co uważa za stosowne dla siebie i raczej niczego nie koryguje, bo nigdy się nie myli, a jej postępowanie jest zawsze odpowiednie i właściwe. To, co wie, wie na pewno, zatem zbędna jest jakakolwiek o tym dyskusja. Ona tu rządzi – sobą, tobą i wszystkimi w pobliżu. Mów jej Szefowa.