Myślisz pewnie, że możesz czegoś nauczysz się na błędach innych ludzi, znajomych, przyjaciół, bliskich, a tymczasem jest tak, że nie uczysz się niczego, nawet na własnych doświadczeniach. Z jednej strony masz już swoje lata na karku i różne doświadczenia, zatem niby coś już wiesz i jesteś mądrzejszy niż kiedyś, a z drugiej strony jest coś takiego jak powtarzalność tego, co nam się przytrafia. W różnych konfiguracjach jesteśmy ciągle zapętleni na tych samych sprawach i nie możemy się od tego uwolnić. Nawet jeśli za każdym razem próbujemy rozegrać to inaczej, i tak kończymy podobnie, czyli w jakimś stopniu porażką. Odgrywamy tylko jakiś narzucony nam scenariusz i po każdym podobnym kolejnym razie ciągle próbujemy sobie udowodnić, że tak nie jest lub że jesteśmy w stanie uwolnić się od własnego losu i tego, co nas spotyka, i sami zdecydować jak jest i jak będzie. I choć bywają krótkie przerwy, to jednak nie uwalniamy się ani na chwilę od tego, co jest nam pisane, od przeznaczenia, które mamy. A błędy, te popełnione i te dopiero do popełnienia, za sprawą innych ludzi nie będą niczym nowym, tylko wynikną z efektu powtórzenia, dlatego nie ma sensu ani potrzeby, by się za to karać i linczować. Co najwyżej można nauczyć się dystansu do tego swego błędnego losu, zapętlonego i powtarzalnego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz